همه چیز از لغتنامه ی روبر شروع شد: در لغتنامه ی روبر جلوی کلمه ی «نامه نگار» نوشته شده «قدیمی». یعنی کلمه ای که قبلا استفاده می شده و یواش یواش از دور خارج شده است. ما فکر کردیم نباید بگذاریم نسل نامه نگارها منقرض بشود، و فکر کردیم نامه نوشتن بهترین تمرین نوشتن است.
می‌شود این نوشته را با جملاتِ پرشوری مانند «و امروز یک گام دیگر برداشتیم» یا «و برگی دیگر در تاریخ اکتشافات بشری انسان ورق خورد» یا «امروز در تاریخ ثبت شد» و مشابه این‌ها شروع کرد. اما بگذارید ساده شروعش کنیم.
امروز مریخ‌نورد کیوریاسیتی (کنجکاوی) با موفقیت بر سیاره‌ی سرخ نشست. این ماموریت که می‌شود گفت تا به این جا موفق بوده، بلندپروازانه‌ترین ماموریت انسان در زمینه‌ی کشفِ سیارات دیگر است.
من، به علم و دانش خوش‌بینم. معتقدم که رهایی و رستگاریِ بشر در دانش است. در گسترش آگاهی، شاید که نه به مفهوم بوداییِ آن، بلکه به همین مفهومِ امروزیِ ما. و علم یکی از ابزارهای قدرتمندِ گسترش آگاهی است.
موفقیت ماموریت کنجکاوی، موفقیت آمریکا به تنهایی نبود. به گمانِ من پیروزی تمام کسانی بود که می‌خواهند بدانند و صادقانه و دور از خرافه و تعصب، در مسیر دانستن و کشف معماهای جهان گام برمی‌دارند. پیروزی تمام کسانی بود که با شور و شوقِ اخباری این چنین را دنبال می‌کنند و تلاش می‌کنند شعله‌ی عشق به دانستن را در دلِ دیگران هم بیافروزند و روحیه‌ی کنجکاوی و جستجو‌گری را در انسان‌ها بیدا رکنند.
یکی از سخنران‌ها در مراسمی که امروز رصدخانه‌ی زعفرانیه به همین مناسبت ترتیب داده بود، عباراتی گفت که نقل به مضمونِ آن‌ها، این می‌شود:
«دیگر عصر ملیت‌پرستی و منِ اینم، تو آنی و گذشته‌ی من چُنین بوده و گذشته‌ی تو چنان، به سر آمده. اگر قرار است به این جریان بپیوندیم باید از آن درس بگیریم و صادقانه تلاش کنیم.»
گویا که خیلی جان‌سوز نوشتم. پس بگذارید یک کمی حال و هوای بحث را عوض کنیم.
این تصویر را ببینید:
اولین چیزی است که کنجکاوی با چشم‌های خود دید. دن سیمونز علمی‌تخیلی نویس آمریکایی، دوگانه‌ای دارد به نام «ایلیوم و الیمپوس». در این دو داستان، موجوداتی نیمه آلی، نیمه روباتیک در اطراف اقمار مشتری و مریخ زندگی می‌کنند که شخصیت‌پردازی فوق‌العاده جالبی دارند. دو تا از این موجودات که «محمود و اورفو»نام دارند از شخصیت‌های کلیدی رمان هستند. این دو، موجوداتی کاملا با احساس، با منطق و با شعورند و سرگرمی آن‌ها بحث درباره‌ی پروست و مشاعره‌ی سونت‌های شکسپیر است. ماجرای داستان چندین هزار سال در آینده اتفاق می‌افتد.
در طول داستان متوجه می‌شویم، این شبه‌روبات‌های هوشمند، کاوشگرهای مریخ و مشتری هستند که در گذر زمان طولانی به خودآگاهی رسیده‌اند و ذره ذره خود را اصلاح کرده‌اند و برخی اندام‌های ارگانیک نظیر چشم را به خود اضافه کرده‌اند. این طور گفته می‌شود که چون در بانک‌های اطلاعاتیِ آن‌ها گنجینه‌ای از ادبیاتِ زمینی وجود داشته، هنگامی که به خودآگاهی رسیدند و این بانک‌ها را جستجو کردند، شیفته‌ی تاریخ و ادبیاتِ انسان‌ها شدند…
وقتی سال گذشته مریخ‌نورد اسپیریت(روح) خاموش شد، با خودم فکر می‌کردم یعنی سه هزار سال دیگه، یک موجود بامزه به اسم روح، یک جایی وجود خواهد داشت و حافظ خواهد خوند؟
نظری ندارم که آیا واقعا توی بانک‌های اطلاعاتی این کاوش‌گرها چیزی به جز اطلاعات مورد نیازشون گذاشته میشه یا نه، ولی اگه نگذارند بسیار حیف میشه، چون آن وقت در آینده، مشاعره نخواهند کرد!
نظرات