گرمایش زمین یا اگر اسم خارجی‌اش را ترجیح می‌دهید، گلوبال وارمینگ از رگِ گردن به ما نزدیک‌تر است و متاسفانه مریخ هم به این زودی‌ها قابلِ سکونت نیست. در تحقیقی که تازگی انجام شده، دو محقق که نام‌هایشان واقعا فرقی نمی‌کند (ولی در پیوندِ انتهای این نوشته می‌توانید به سایت اصلی رفته و نامشان را بخوانید) ثابت کرده‌اند که حداقل با فناوری‌های فعلی که در اختیار داریم زمین‌گونه‌سازی(terraforming) مریخ امکان‌پذیر نیست. برای زمین‌گونه‌سازی باید چند اقدام هم‌زمان صورت گیرد، دمای سطحِ مریخ که بسیار پایین است بالا بیاید، اتمسفر آن غنی‌تر شود، خاک بارور شود و….برای بالا آوردن دمای سطحِ مریخ در حال حاضر تنها گزینه استفاده از گازهای گلخانه‌ای است که در سطح خود سیاره وجود دارند، تنها گازِ گلخانه‌ای موجود در سطح سیاره‌ی مریخ دی‌اکسیدکربن است که مدار زیادی از آن صخره‌ها و در کلاهک‌های یخیِ قطبش وجود دارد، اما آزادسازی این دی‌اکسیدکربن به این سادگی‌ها نیست. دو دانشمندِ داستانِ ما با جمع‌آوریِ اطلاعاتی که از کاوشگرهای مختلف در طولِ سالیان متمادی مطالعه و مشاهده‌ی مریخ گردآوری شده‌اند، به این نتیجه رسیده‌اند که میزان دی‌اکسیدکربنِ قابل دسترس در سطح مریخ به هیچ عنوان برای بالا بردنِ دمای آن به گونه‌ای که انسان بتواند بدون نیاز به لباس فضایی روی سطح مریخ زندگی کند، کافی نیست. عدد و رقم‌ها مهم نیستند، باور کنید، چیزی که دوستان به آن دست پیدا کرده‌اند می‌گوید با آن مقدار دی‌اکسید کربن نهایتا بتواند اندازه‌ی ۱۰ درجه دمای مریخ را بالا برد و به دلیل تفاوت دمایی زیاد مریخ در فصل زمستان و تابستان، این میزان هیچ تاثیری ندارد. (هوا آن‌قدر سرد خواهد شد که همین مقدار Co2 هم دوباره تبدیل به یخ می‌شود.)
مخلص کلام اینکه به این زودی‌ها نمی‌شود مریخ را زمین‌گونه‌سازی کرد.
آه این مقاله قرار بود درباره‌ی گلوبال وارمینگ باشد نه؟ خواستم اول کار آبِ پاکی را بریزم روی دستتان و بگویم فعلا هیچ خبری از هیچ خانه‌ی دومی نیست، بهتر است فکرِ همین یکی باشیم که داریم. بسیاری هستند که علی‌رغمِ تجربه کردن خشکسالی و گرمایی که نسبت به همین چند سال قبل هم بی‌سابقه است، باز هم منکر گرم شدنِ کره‌ی زمین هستند. خب دوستان خوب است به انکار خود ادامه دهید، اما حواستان باشد از بدِ روزگار همین یک خانه را داریم و اگر از دست برود، فرزندان و آیندگانمان زمینی سوخته به ارث خواهند برد.
ما چه کار می‌توانیم بکنیم؟ آیا اصولا ما شهروندانِ معمولی کاری از دستمان ساخته است؟
بله.
هر کس می‌تواند به سهمِ خود قدمی کوچک برای تغییر شرایط بردارد و از آن مهم‌تر می‌تواند در گسترش آگاهی کمک کند. اگر آگاهی گسترش پیدا کند، آن‌وقت دیگر آدم‌های منفرد و تنهایی نخواهیم بود که برآیند اعمالمان هیچ تاثیری نداشته باشد. کارهایی که می‌توانیم بکنیم. این صحبت‌ها را که این کارها را باید دولت انجام دهد و وظیفه‌ی دولت است کنار بگذارید، آقای گردن‌کلفت پارسال از پیمان پاریس خارج شد و دیگر هیچ امیدی نیست. فردا که تمام رودخانه‌ها و آبشارها خشک شدند دولتی پاسخگو نخواهد بود، اگر خودمان هم دلمان به حال خودمان نسوزد چه انتظاری داریم؟ بیگانه‌ها بیایند و نجاتمان دهند؟ فراموش کنید، هر یک نفر به سهم خودش می تواند قدمی بردارد.
۱-استفاده‌ی کمتر از خودروی شخصی. باور کنید مترو و اتوبوس و سایر وسایل حمل و نقل عمومی اگرچه زجرآور هستند ما را نمی‌کشند، اما گلوبال‌وارمینگ ما را خواهد کُشت!
۲-استفاده کمتر از وسایل برقی. تا می‌توانیم چراغ‌های اضافه را خاموش کنیم. اگر نفس و جان داریم تا می‌شود از آسانسور کمتر استفاده کنیم. لازم نیست کولر را تمام روز و شب روشن بگذاریم، در تابستان قرار نیست سردمان باشد. همین که هوا قابل تحمل شود کافی است.
۳-آب! آب را هدر ندهیم. موقع حمام کردن، ظرف شستن، آب دادن به باغچه و …آگاه باشیم. در ضمن ماشین‌های ما از کثیفی نخواهند مرد.
دیگر چه؟ هر کاری به نظرتان می‌رسد که مصرفِ انرژی را پایین بیاورد و تا می‌توانید این مسائل را برای دیگران توضیح دهید حتی برای آن‌ها که معتقدند گرما کار خداست و خدا خودش درستش می‌کند. انشالله که درستش می‌کند ولی خدا هم گفته از شما حرکت از ما برکت. مسلما سر جایمان بنشینیم خبری از خیر و برکت هم نیست.
آه ای بابا همه‌ی این چیزها را حتما قبلا خوانده‌اید و به کفشتان حواله داده‌اید، ما که دو روز بیشتر زنده نیستیم و هر کس هم که بعدِ ما می‌آید مشکل خودش است چه کند.
اما خلاصه خواستم بهتان بگویم روی مریخ حساب نکنید. این هم شما و لینکِ مقاله‌ی اصلی در سایت
اسپس و
